Γράφαμε πριν λίγους μήνες ξανά ΕΔΩ , ΕΔΩ και ΕΔΩ για την κατάπτωση του επιπέδου της πολιτικής και κοινωνικής ζωής που βιώνουμε στην Κύπρο και παραθέταμε μάλιστα προτάσεις και εισηγήσεις προς την βελτίωσή της.
Διαβάστε επίσης: LEAD-IN: 365 ΗΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ
ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΑΠΟΨΗ! (ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ)
Όχι γιατί τα ξέρουμε όλα, ούτε γιατί είμαστε πιο έξυπνοι από τους μετέχοντες στο σύστημα εξουσίας, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε καλύτερα από αρκετούς τι ζητά η κοινωνία, ποιος είναι ο παλμός της και ποια είναι η κατάσταση την οποία ζει. Οι μετρήσεις και η καθημερινή επαφή με την ευρύτερη κοινωνία και όχι η απομόνωση προς ένα μόνιμο και επιλεγμένο κομματικό κοινό μας δίνει αυτή τη δυνατότητα και ευχέρεια.
Θυμίζει, λοιπόν, η ευρύτερη κοινωνία ότι δεν απέχει επειδή είναι μέτριας μόρφωσης , ούτε επειδή «το καλύτερο επιχείρημα εναντίον της δημοκρατίας είναι μια συζήτηση πέντε λεπτών με το μέσο ψηφοφόρο», όπως έλεγε ο Γουίνστον Τσέρτσιλ ένα αιώνα πριν. Θυμίζει ότι απέχει ακριβώς επειδή τα νέα δεδομένα, η εξέλιξη και ο εκσυγχρονισμός της πολιτικής διεργασίας της επέτρεψε να δημιουργήσει καλύτερη άποψη και να δικαιολογήσει την στάση της απέναντι στις επιλογές που της δίνονται από το σύστημα.
Θα μας πείτε τώρα, «ναι, αυτά έλεγε και ο Μιχάλης Παρασκευά προτού αποφασίσει να ενταχθεί στο ψηφοδέλτιο των Οικολόγων». Μόνο που εμείς δεν είμαστε Παρασκευάδες. Δεν το παίξαμε ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ούτε περάσαμε από το δρόμο των δικηγόρων, για να εκμεταλλευτούμε στη συνέχεια το όποιο βήμα μας δόθηκε για να κυνηγήσουμε κανένα.
Αντιθέτως, δώσαμε βήμα σε όλους τους χώρους και αντιμετωπίσαμε δίκαια και σφαιρικά όλους τους μετέχοντες. Στηρίξαμε την κυβέρνηση στην προσπάθεια αντιμετώπισης της πανδημίας και ασκήσαμε κριτική εκεί και όπου έπρεπε αυτό να γίνει, βοηθώντας προς στο κοινωνικό και συλλογικό καλό.
Κάπως έτσι βρισκόμαστε και σήμερα εδώ. Θυμίζοντας ότι δεν πέρασε παρά μόνο μία δεκαετία από τότε που το σύνθημα «να πεθάνει ο Χριστόφιας» δονούσε την ατμόσφαιρα σε γήπεδα και πλατείες από χιλιάδες κόσμου, αλλά και παραγόντων της δεξιάς, ούτε πολλά χρόνια από το «είμαι η μεγαλύτερη πουτάνα της πολιτικής» που είχε πει ο πρόεδρος Αναστασιάδης στον πρώην Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου σύμφωνα με το βιβλίο του τελευταίου. Δεν πέρασε επίσης ούτε αρκετός καιρός από τις σεξιστικές και ρατσιστικές τοποθετήσεις του Ανδρέα Θεμιστοκλέους που από τον ΔΗΣΥ σήμερα βρίσκεται στο ΕΛΑΜ, ούτε από τις υπόθεσεις Χαραλαμπίδου-Σαλαφώρη, Χαραλαμπίδου-Κωνσταντίνου, Χαραλαμπίδου-Ζαχαρίου, Χαραλαμπίδου-Κυπριανού, ούτε από τα επεισόδια Παπαγιάννη-Κέττηρου εντός βουλής και Γεάδη-Ιωάννου εκτός βουλής. Γενικότερα κάθε άλλο παρά πολιτικό στίβο θύμιζε το όλο σκηνικό τα τελευταία χρόνια.
Ας μην υπενθυμίσουμε τα επεισόδια της Λήδρας από τους υπέρμαχους της όποιας λύσης, ούτε τα επεισόδια έξω από τον ΔΙΑ και τα άλλα στην Λεμεσό, ούτε και τα πρόσφατα αναρχοαριστερής προέλευσης με αντίπαλο την κυβέρνηση και την αστυνομία. Δεν χρειάζεται, αυτά πάντα θα υπάρχουν σε περιόδους κρίσης και κοινωνικής καταπίεσης.
Το θέμα είναι τι προτιμούμε; Στίβο ή οχετό;
Στίβος βεβαίως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να περιμένω στη γωνία όποιον προβεί σε σφάλμα για να τον πυροβολήσω, όπως ακριβώς γίνεται εδώ και χρόνια από τις λεγόμενες «κούππες άπανες». Στίβος σημαίνει να μπορώ να διακρίνω ποιος κάνει και ποιος δεν κάνει για να τρέξει, πολύ πριν ξεκινήσει ο αγώνας. Ποιος έχει προπονηθεί κατάλληλα και ποιος όχι. Εκεί είναι η ουσία…
Tάσος Θεοδώρου
Efimerida-Cy
Efimerida-Cy 
One thought on “LEAD-IN: Στίβος ή οχετός;”