Μπορεί για πολλούς να έχει πολλά αρνητικά, ωστόσο ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ στα δύσκολα απέδειξε ότι ξέρει να ηγείται ενός κόμματος που κυβερνά μόνο του και δέχεται συνεχώς πυρά.
Όχι τόσο γιατί έβγαλε με τις παρασκηνιακές του κινήσεις την Αννίτα Δημητρίου στην Προεδρία της Βουλής. Ούτως ή άλλως – όπως έχουμε ξαναγράψει – ο θεσμός αυτός έχει πληγεί σε μεγάλο βαθμό στα μάτια της κοινωνίας και θα χρειαστούν πολλές θητείες προέδρων για να επανακτήσει την αξιοπιστία του.
Ούτε γιατί συσπείρωσε τον σκληρό πυρήνα μελών και οπαδών του Συναγερμού γύρω από τον ίδιο και το κόμμα τους. Ούτως ή άλλως οι σίγουροι παραμένουν πάντα σίγουροι. Με τους δεδομένους που δεν θεωρούνται δεδομένοι θα υπάρχει πάντα πρόβλημα.
Αλλά γιατί έδειξε να έχει αντοχές. Αντοχές που στην πολιτική και ιδιαίτερα σε μικρές χώρες όπως η Κύπρος είναι σημαντικό να υπάρχουν σε περιόδους πίεσης, κρίσεων, όπως και εσωκομματικής και εξωκομματικής αμφισβήτησης. Αυτό πρέπει να καταγραφεί οποσδήποτε…
[ΥΓ. Θυμηθείτε όταν το ΑΚΕΛ στα τελευταία της διακυβέρνησης Χριστόφια ήταν μόνο του, στο πως αντιδρούσε η ηγεσία του, αλλά και το προεδρικό στην κριτική και το όλο τοξικό κλίμα αντιπολίτευσης που κυριαρχούσε την περίοδο 2011-2013.
Επτά-οκτώ χρόνια μετά ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έσπασε ρεκόρ στα διαγγέλματα λόγω πανδημίας και έκανε και ειδικό διάγγελμα για να απαντήσει στην κριτική με αναφορές σε «γκεμπελική προπαγάνδα». Δεν έβγαλε όμως το κόμμα του στους δρόμους και σε εκδηλώσεις για να κλαψουρίζουν όλοι μαζί για στήριξη.
Τότε όμως αναστήθηκε ξανά η ΕΟΚΑ Β’ , ο Γρίβας, ο Μακάριος, ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Χίτλερ και όλοι αυτοί του σκοτεινού παρελθόντος, εξανεμίζοντας κάθε ηθικό πλεονέκτημα για την αριστερά έναντι της δεξιάς.
Εκεί είναι και η βασική διαφορά των δύο].
Efimerida-Cy 