Ξέσπασε ο συνάδελφος Χρύσανθος Τσουρούλλης και σαφώς και έχει δίκαιο.
Είχαμε γράψει και εμείς ξανά ότι οι καιροί και οι στιγμές είναι δύσκολοι και ότι δεν είναι απού ξιτιμάσει, ούτε απού κλάψει. Ο καθένας φυσικά έχει το δικαίωμα στην διαμαρτυρία και στη δική του άποψη, φτάνει αυτή να εδράζεται στον σεβασμό της προσωπικότητας και του κύρους του απέναντί του.
Όσοι θεωρούν ότι οι δημοσιογράφοι πλουτίζουν εν μέσω της κρίσης ή ότι «έκαναν τα παλλούτζια τους χρυσά», επειδή έγιναν γνωστοί ή έπειδή έκαναν ένα άλφα ή βήτα γάμο με ένα πρόσωπο του χώρου ή οτιδήποτε άλλο συναφή, πλανόνται πλάνην οικτρά.
Ναι, πασχίζουμε όλοι μας για ένα μεροκάματο. Μπορείτε να ρωτήσετε και την ΕΣΚ και την ΕΑΚ να σας πουν για τις μεγάλες λίστες ανέργων και ημιαπασχολούμενων και να σας πουν επίσης και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα Τμήματα Δημοσιογραφίας όλων των Πανεπιστημίων στην Κύπρο που τα τελευταία χρόνια δυσκολεύονται να βγάλουν δημοσιογράφους πρώτης γραμμής.
Επίσης, οι δημοσιογράφοι δεν πέσαμε από τον Άρη. Πολλοί από εμάς υπήρξαμε και εμείς νεαρότεροι επαναστάτες και διαδηλωτές, ακόμα και στελέχη πολιτικών παρατάξεων και κομματικών νεολαίων. Δεν έχουμε διαφορετική γλώσσα από τον κόσμο και τους πολίτες, ούτε μόνο αυτούς τους πνίγει το άδικο σε πολλές περιπτώσεις. Αντιθέτως, δεχόμαστε κριτική επί καθημερινής βάσεως για ό,τι πούμε και ό,τι γράψουμε και κάποτε οφείλουμε όλοι να το αντιληφθούμε.
Σαφώς και υπάρχουν και οι στιγμές που γίνονται λάθη και οι άνθρωποι που δεν είναι και οι πιο κατάλληλοι για το επάγγελμα αυτό, αλλά η μεγάλη εικόνα είναι αυτή που υπερισχύει πάντα της μικρής και των μικρότητων. Στο κάτω-κάτω, κανείς δεν τα έμαθε όλα από την… κοιλιά της μάνας του, ούτε πήγε μπροστά χωρίς να τριφτεί και να παλέψει. Αυτό είναι σίγουρο.
Efimerida-Cy 